Ήθελα να μπω σε μια άλλη ζωή
μακριά από την Πηνελόπη μου,
τους πιστούς συντρόφους
και το κάστρο του Μολύβου.
Μονόλογοι
Είτε μόνος
είτε με πολλούς
είτε με φίλους
είτε με εχθρούς
με θύελλα ή με λιακάδα
με συννεφιά ή πυροβόλο βροχή
με χρόνου πίεση ή ρέμπελη ζωή
Στην αρχή σ’ ένιωσα στο Μόναχο.
Αεράκι Κασμίρ Μισττης Μις Κάραν
το συνονθύλευμα αρωμάτων
στο κατάστημα αρωμάτων-καλλυντικών-ποτών
και άλλων συναφών του αεροσταθμού.
Ο γυμνός αναγνώστης κάθεται σε μια φθαρμένη πολυθρόνα
με το ρολόι χειρός στη μια παλάμη
κι ένα βιβλίο ποίησης στην άλλη.
Ο γυμνός αναγνώστης κοιτά συνεχώς την ώρα.
Δεν διαβάζει στοχαστικά,
δεν συναντά ούτε τον Λόνγκλεϊ ούτε τον Πάουντ.
Ο γυμνός αναγνώστης δεν ανοίγει το βιβλίο.
Περιμένει απλώς ένα μπουρνούζι νυκτός
από την άλλη πλευρά του δωματίου.
ΣΤHΝ KIKH ΔΗΜΟΥΛΑ
Η αποχώρηση εδιατάχθη
με συνοπτικές διαδικασίες
μέσα από ένα κωδικοποιημένο
διαφημιστικό φυλλάδιο των Λιντλ.
Μέσα σ’ ένα διαμέρισμα μικρό,
με θάλασσα την μπανιέρα,
ήλιο τις λάμπες φθορίου
(που παρέμεναν ανοικτές ολημερίς και ολοβραδίς)
και καλοκαιρινό αεράκι τον παλιό πλαστικό μου ανεμιστήρα
(που ένα τυχαίο πέσιμο τον είχε κάνει επηρμένο
και πλέον στόχευε μόνο ψηλά στο ταβάνι)
πέρασα το φετινό μου καλοκαίρι,
ενθυμούμενος τον Προυστ
(το θέμα δεν είναι να δεις καινούρια τοπία,
αλλά να δεις τα ίδια τοπία με νέα ματιά).
Ο φραπές παρέμεινε φραπές
(καθότι η κρίση σε επιστρέφει στη δεκαετία του ’80)
τα βιβλία, βιβλία
και ο υπολογιστής, υπολογιστής.
Η έμπνευση;
Μία μακρινή γαζέλα.
Η αληθινή κυρία Ρόμπινσον
δεν ακούει καθημερινά τους Μπιτλς
δεν κυνηγά τους πρωτάρηδες και
δεν διαβάζει βιβλία πρώτης ευκαιρίας.
Το σπίτι της διαθέτει δωμάτια συνοπτικά.
Δεν έχει έπαυλη για εξοχικό
ούτε δωμάτια βασανιστηρίων
για τους αμύητους στον έρωτα.
Η αληθινή κυρία Ρόμπινσον απεχθάνεται το γκρι,
όλες τις 50, 254 ή 1022 αποχρώσεις του
και δεν εμφανίζεται ποτέ στις κοσμικές στήλες των εφημερίδων.
Μπορεί όμως να την δεις κάποιο ηλιοβασίλεμα
σε μια πλαγιά του Σέιχ Σου,
όταν ο ήλιος φωτίζει τις 50, 254 ή 1022 αποχρώσεις του μαύρου
και στο βράχο ένας κινέζικος δράκος χαρταετός
γράφει με το μελάνι του αγέρα
τ’ όνομά της.
Θα ήθελα να ήμουν εγώ
αυτός που πρώτος θα ‘χε πει
«Αν ο πεζός λόγος είναι ποτάμι,
τότε η ποίηση είναι σιντριβάνι».
